Op mbo-hbo-universiteit:

Juist door de combinatie van somatiek en psychiatrie, heb ik vaak te maken met onbegrip.

In mijn gastles vertel ik mijn verhaal van een gezonde jonge meid, die ziek werd en alles wat hiermee te maken heeft. Denk hierbij aan eigen regie (wat voor mij zeer belangrijk is en ik oa door mijn PGB en hulphond kan hebben). Ik sluit altijd af met een aantal dingen die mijn ADL-hulphond voor mij doet, zoals het licht aan/uit doen, geld van de grond pakken, schoenen en sokken uittrekken etc. Het maakt niet uit welke doelgroep het is, als Messi zijn taken doet, krijg je vele “ohs” en gelach.

Vraagstukken kunnen bv zijn:

• Hoe kan je veiligheid en duidelijkheid creëren als een jongere ziek wordt?
• Hoe belangrijk het is om het gezin te betrekken in de acceptatie van de jongere die ziek wordt?
• Hoe kan je vaktherapie (PMT, creatieve therapie en dramatherapie) inzetten bij doelen, terwijl de persoon lichamelijk beperkt is?
• Hoe kan een verkeerde bejegening zorgen voor (in mijn geval) zwaardere psychiatrische klachten?
• Hoe kan je eigen regie pakken in je leven als je een beperking hebt?
• Hoe behandel je iemand die niet alleen een lichamelijke, maar ook psychiatrische problematiek heeft?

Ik kwam een keer bij een arts in opleiding en deze man moest mij lichamelijk onderzoeken. Dat is natuurlijk zowieso al lastig als je in een elektrische rolstoel zit. Maar hij zag ook dat ik automutileerde (zelfbeschadiging). Hij vroeg wat dat was en ik zei “dat gaat je niks aan”. Het was een vraag waar ik toen (nog) niks mee kon. Ik schaamde me en vond het zowieso al heel vervelend dat hij die vraag stelde. Ik wist dat die vraag zou kunnen komen en toch kon ik op dat moment mezelf niet voldoende erop voorbereiden.

Een aantal maanden later kwam ik bij mijn spv’er (sociaal psychiatrisch verpleegkundige) en zij vroeg of er een arts io bij mocht zijn. Nou heb ik daar nooit problemen mee en ondanks dat we het toevallig over automutileren gingen hebben, ging ik akkoord. De arts io kwam binnen en beiden twijfelden we even. Toch besloot ik al gauw dat ik hem erbij wou hebben. Hij had een vraag over het automutileren en nu zou ik deze vraag kunnen beantwoorden.

Na de sessie bedankte de arts io mij en we namen afscheid. Een dag later kreeg ik een lange mail dat hij het zo fijn had gevonden dat ik zo eerlijk had uitgelegd hoe het psychische stuk werkt, maar ook dat ik zijn vooroordeel had kunnen wegnemen. Hij dacht dat het automutileren ging over aandacht vragen, terwijl het juist een manier van mij was om met de trauma’s om te gaan.

Referenties:

Opleiding pedagogiek (fontys Sittard)
Toen ik aan Chantal vroeg of ze bij mij op school een gastles zou willen komen geven was ze meteen enthousiast. Ze vertelde dat ze dit voor corona vaker deed, maar dat het nu wel al even geleden was. Chantal heeft voor een groep van ongeveer 50 studenten haar verhaal verteld. Vanaf het moment dat ze ziek is geworden tot nu. Hoe ze de begeleiding ervaarden en hoe haar familie dit ervaarden. Erg knap hoe ze zich zo openstelde voor de groep en dit met ons deelden. Een mooi verhaal en erg leerzaam voor een pedagoog in wording.
*Chanel*

Opleiding pedagogiek (fontys Sittard)
Chantal, wat een fijne dialoogsessie heb jij bij ons gegeven! Wij hebben een kijkje mogen nemen in jouw leven, hoe het is om zoals jij te leven en wat een verzorger/begeleidster zoals Chanel zoal doet of kan doen om jouw leven nóg een stukje prettiger te maken. Je hebt belangrijke aspecten benoemd voor ons pedagogen in opleiding, die jij hebt gemist in het verleden en graag terug zou zien! Daarbij heb je ons concreet benoemd en transparant gemaakt hoe het is om een hulphond bij je te hebben en wat zijn rol hierbij is. Zeker een hele mooie dialoogsessie en ik weet zeker dat je nog velen anderen met jouw verhaal gaat inspireren!
*Rachel*